Τι θα κάνω όταν πεθάνεις

Σκέφτομαι πως οι κηδείες θα έπρεπε να γίνονται πριν κάνεις πεθάνει. Να τον αποχαιρετούμε ενώ είμαστε ακόμα μαζί. Θα ήθελα να σε έχω αποχαιρετήσει. Για αυτό όταν πεθάνεις, θα γίνεις το κύμα για τις κηδείες που δεν κάνουμε ποτέ στην ώρα τους.

Θα είσαι ο καρπός από το δέντρο που θα πέσει στο χώμα. Και αυτό που θα μείνει πίσω θα είσαι εσύ, περισσότερο. Όχι ένας μόνο, πολλοί. Ένα δέντρο ολόκληρο. Θα μαζέψω τα μανταρίνια του στην αγκαλιά μου και θα έρθω να τα στολίσω στον τάφο σου. Και καθώς τα απλώνω θα σκέφτομαι πώς εσύ άφησες πίσω σου έναν τάφο, όπως τα δέντρα άφησαν πίσω τους καρπούς. Και τώρα αυτοί που μείνανε πίσω θα στολίζουν εσένα νεκρή. Όπως έπαιρνες αγκαλιά τα δέντρα όταν σε φωτογράφιζα, έτσι τα μανταρίνια θα ακουμπήσουν στον τάφο σου. Αυτά θα σε αγκαλιάζουν τώρα αντί για μένα.

Και μετά θα φύγω από το μέρος αυτό που ποτέ δεν είχαμε πάει μαζί και θα πάω σε εκείνα από τα οποία μόνο μαζί περάσαμε. Και θα περπατάω και θα φωτογραφίζω την απουσία σου και την παρουσία μου μέχρι να τα αντιμετωπίσω. Μέχρι οι αναμνήσεις να αποκτήσουν μια όψη διαφορετική και πάψουν να με τρομάζουν.

Μάνα μένουμε μόνοι

Όπως μια γάτα κουρνιάζει κάτω από τα δάχτυλά μου

Έτσι ζητάω από αυτό το δέντρο να με προστατεύσει

Έτσι φωλιάζει η αγάπη μου μες στα σκοτάδια σου

Έτσι οδηγώ τον εαυτό μου στο φόβο

Χώμα

Τα σκυλιά κρατάνε συντροφιά σε αυτόν που φοβάται περισσότερο. Σε εκείνου τα πόδια πηγαίνουν και κάθονται. Αν είχαν στόμα, θα μας το εξηγούσαν. Αλλά δεν έχουν. Εγώ όμως μπορώ να ξεθάψω αυτό το μυστικό από τη σιωπή γιατί το νιώθω. (Η σιωπή είναι χώμα.) Είμαι σίγουρος επειδή το νιώθω.

Αργά, στο πρόσωπό σου

Χορεύαμε στην άκρη της θάλασσας κι η άμμος ήταν το πρόσωπό σου
Πέφταμε μες στα μάτια σου και βγαίναμε πάλι από τη μύτη σου στο φως
Ισορροπούσαμε στις κορυφές των χειλιών σου
Χανόμασταν στην κόκκινη άμμο των μάγουλών σου
Κι όταν τα μάτια σου δακρύζανε, έμεις γλιστρούσαμε στα δάκρυα μέχρι που φτάναμε στους λοβούς των αυτιών σου
Εκεί, από σκουλαρίκια-κούνιες κρατιόμασταν ή κάναμε τραμπάλα
Κι η τραμπάλα έβγαζε ήχους από προβοσκίδες, όπως όταν συνομιλούνε δύο ελέφαντες
Το κεφάλι σου τότε γυρνούσε απορημένο από τον ήχο κι εμείς, απ' την τρομάρα, σκαρφαλώναμε στα αιωρούμενα φρύδια σου και μέσα εκεί κρυβόμασταν, σαν να 'ταν στάχυα, κοιτάζοντας τα συναισθήματα να πετάνε από πάνω μας
Έως ότου κάποτε, ύστερα από λίγο, εγώ διέσχιζα την απόσταση ανάμεσά μας για να βρεθώ κοντά σου και να σε αγκαλιάσω
Να σε τραβήξω να εισέλθουμε κάτω από τη φράντζα σου
Κι έπειτα μέσα στα μαλλιά σου
Ώσπου να ξαναβγούμε για παιχνίδι το επόμενο πρωί
Πάνω στο χαζό το πρόσωπό σου

Το εγχειρίδιο του απατεώνα

Αν ξεχάσω τις συναισθηματικές εκπτώσεις
Διατεθώ να ξοδέψω ζωή
Αντισταθώ στην ευγένεια

Αυτό που δεν μπορώ να κάνω
Θα κάνω
Γδύνομαι
Βλέπω την ψυχή μου να ιδρώνει

Παίρνω τα μάτια σου σαν έρεισμα
Δυο δεκανίκια για μένα
Τώρα διαβάζω και αναπνέω

Συνδέω δύο φεγγάρια για σένα

Όταν τα βράδια
Σερβίρουν στο κρεβάτι σου θάνατο
Εσύ κάνεις τράκα ζωή

Κατασταλακτίτης, μερικά χρόνια μετά

Το φιλί εξισώνει.

Spiral